Jednym z zarządzeń danych narodowi izraelskiemu przez Boga był szabat – świąteczny, ostatni dzień tygodnia, który miał być dniem odpoczynku. Zgodnie z przykazaniem, w tym dniu należało się powstrzymać od pracy (2 Moj. 20:9-11): „Sześć dni będziesz pracować i wykonywać wszystkie swoje prace; Ale siódmy dzień jest szabatem PANA, twego Boga. W tym dniu nie będziesz wykonywał żadnej pracy – ani ty, ani twój syn, ani twoja córka, ani twój sługa, ani twoja służąca, ani twoje bydło, ani twój gość, który jest w obrębie twoich bram. PAN bowiem przez sześć dni stworzył niebo i ziemię, morze i wszystko, co jest w nich, a siódmego dnia odpoczął. Dlatego PAN błogosławił dzień szabatu i uświęcił go”.
Dodatkowo, na podstawie 2 Moj. 16:29, w szabat zakazano oddalania się od swojego miejsca zamieszkania: „Patrzcie, PAN dał wam szabat, dlatego w szóstym dniu daje wam chleb na dwa dni. Niech każdy zostanie na swoim miejscu, niech nikt nie wychodzi ze swego miejsca w siódmym dniu”.
Żydzi czynili wiele komentarzy do prawa danego im za pośrednictwem Mojżesza, i tak na podstawie innego zapisu określili odległość, którą można było przebyć podczas szabatu. Podstawą stała się 4 Moj. 35:5, która określała maksymalną odległość pastwisk Lewitów od miasta: „Odmierzycie również poza miastem dwa tysiące łokci po stronie wschodniej, po stronie południowej też dwa tysiące łokci, także po stronie zachodniej dwa tysiące łokci i po stronie północnej dwa tysiące łokci, a miasto będzie w środku. To będą pastwiska ich miast”.
W ten sposób dozwolony dystans, nazywany drogą szabatową, wyznaczono na 2000 łokci (w przybliżeniu to niecały kilometr).
Co ciekawe, o drodze szabatowej wspomina również Nowy Testament. Kiedy Apostołowie wracali do Jerozolimy po zobaczeniu wniebowstąpienia Pana Jezusa, przeszli właśnie taki dystans (Dz. Ap. 1:12): „Wtedy wrócili do Jerozolimy z góry zwanej Oliwną, która leży blisko Jerozolimy, w odległości drogi szabatowej”.
